Slowhill Longboarding

Ik ben niet de beste longboarder. Ik ben er dan ook laat mee begonnen, pas zo’n vier jaar geleden. In Antwerpen zie je mij vooral over de parking van de Carrefour slalommen of doe ik wat oefenkilometers in Fort III. Ik ben ook zeker geen downhiller, dat gaat me te snel. Ik ben meer een pusher en pumper zoals ze dat zeggen. Afstanden afleggen, van hier naar daar en terug. 

Wanneer ik in de Ardennen ben kan dat al eens anders uitdraaien. Dan word ik snel verleid door een glooiend wegje op een heuvelrug of een prachtig geasfalteerde afdaling is het bos. Mijn longboard ligt meestal in de auto. De goesting om me toch te wagen aan die afdaling is dan altijd groot. Zo ontdekte ik onlangs tijdens mijn trailruntraining in de buurt van Lieler net over de grens met Duitsland, het perfecte baantje om ongestoord omlaag te bollen. De hellingsgraad is voor mijn niveau net haalbaar. Desalniettemin ga ik in mijn eerste run al direct tegen de vlakte! Ik smak neer op mijn rechterkant, hopla, nog geen twee minuten bezig en ik heb mijn bil en enkel al geschaafd. Hard vallen op je lijf zet je zintuigen op scherp. De combinatie van angst, dat het opnieuw zal gebeuren, adrenaline, van de kick, en pure goesting doet wondere dingen met lichaam en geest. Het lichaam wordt wakker, de geest defragmenteert. 

De volgende run gaat beter. Ik herpak mijn moed en zelfvertrouwen en plak stabieler aan mijn plank. Christophe en Ailin amuseren zich ondertussen kostelijk als ware action-fotografen. Het is zalig om op zo’n mooie plek, weg van alle drukte en midden in de natuur de berg af te rollen. Deze relaxte downhill light versie (misschien noem ik het wel ‘slowhill longboarding’ ) ziet er niet indrukwekkend uit, maar geeft me een enorm gevoel van vrijheid en simpelweg een kick.

Check ook www.ravel.wallonie.be voor meer info over deze toegankelijke routes doorheen Wallonië.